Θανάσης Καλλιανιώτης
Ήταν μια δυνατή διαδρομή, από ιστορική και ορειβατική άποψη, κι αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους που επιλέχτηκε. Ξεκίνημα στις εφτά το πρωί από Κοζάνη, ο βιοτέχνης υαλοπινάκων Θεόδωρος Γκάλφας και ο γράφων.
Άφιξη μετά από εποχούμενη διάσχιση του οροπεδίου της Αλμωπίας (πρότερα Καρατζόβα =τουρκ. μαύρη κοιλάδα) στον ολιγάνθρωπο οικισμό Αετοχώρι (παλαιότερα Τούσιανη). Σε λίγο έφτασε και ένα λεωφορείο με ορειβάτες της Θεσσαλονίκης. Η ανάβαση άρχισε γρήγορη από ένα καλά σημαδεμένο μονοπάτι. Στην αρχή πλατάνια και φτέρες πάνω από σχιστόλιθους, μετά πυκνό δάσος οξιάς, ασβεστολιθικοί ογκόλιθοι και μερικοί γρανίτες ιδανικοί για μπούλντερινγκ.
Στην ανηφορική αλπική ζώνη μετεωρίζονταν γεράκια και μια ομίχλη σκοτείνιαζε το τοπίο. Εδώ βρήκαμε τα πρώτα χαρακώματα, σκαμμένα με αρκετό μήκος και σε μεγάλο υψόμετρο. Πιο πέρα ένα εγκαταλειμμένο φυλάκιο, ίσως σερβικό, και ακόμα μακρύτερα δύο γερμανικά κανόνια Σνάιντερ των 109 χιλιοστών, σκουριασμένα μέσα σε τραυματισμένα φυλάκια. Οβίδες και θραύσματα καθ΄ όλη τη διαδρομή δήλωναν τη στατική αγωνία των μαχών. Επί δύο σχεδόν έτη (1916 -18) αμύνονταν εκεί, άδοξα τελικά, ένα γερμανικό κι ένα βουλγαρικό Σώμα Στρατού εναντίον των επιτιθέμενων Σέρβων, Γάλλων και Ελλήνων συμμάχων που εξορμούσαν από τα χαμηλά πεδινά της Καρατζόβας ιδρώνοντας αιματηρά ώσπου να δαμάσουν την κορυφογραμμή.
Ήταν απίθανο να βρεθεί ο κώνος της κορυφής (2.156 μ.) μέσα στην ομίχλη, αν δεν τον γνώριζε κανείς από πριν. Οι Θεσσαλονικείς είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες και η βραδύτερη είχε εγκαταλείψει νωρίς. Εμείς αν και πατήσαμε τελικά την κορυφή, κατεβήκαμε σε ένα χαμηλότερο έξαρμα για ένα γρήγορο μεσημεριανό, δίπλα σε σχεδόν καλά διατηρημένα φυλάκια, ενισχυμένα με τσιμέντο. Η κατάβαση έλαβε χώραν προς το χωριό Θηριόπετρα μέσα από μια, πυκνή πάλι, ζώνη οξιάς. Είχαμε μάλλον κλείσει οχτάωρο επάνω στο βουνό και κόντευε να βραδιάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για το σχόλιό σας!